Poesía
|
Poesía, xénero delirante Inventada polos frikis
Non sexas ti disis As de saber Se a todos queres gustar Lembra que si pra propaganda traballas
|
| |
Índice
Tipos de poesíaEditar
|
|
Eiche de decir, prea |
| |
Poesía occidentalEditar
- Poesía Antiga:
- Poesía grega: inventada por Homero para bicarllelo cú a tódolos caciques da Hélade e do Peloponeso, así como conseguir que seu discípulo Pornócrates lle deixe encualo, a súa escola foi seguida por outros vaters (nome dos rapsodas gregos mais antigos) e logo decendentizada por poetas aúlicos e membros da nobreza demasiado vagos para ir loitar contra os persas, afortundamante curas lesbianas como Safo a salvaron da barbarie occidental.
- Poesía romana: todos dirán que é copia do anterior... pero iso é porque non lle prestaron atención á poesía auténticamente romana, aquela qe fala de carallos como columnas dóricas, conas onde incluso vivían adiviñas como a Sibila de Cumas, Numa cantando borracho a IOM, Terencio Moix invocando a Luzdivina, etc.
- Poesía bárbara: enormes composicións métricas sobre vidas de heroes que matan monstruos, sacerdotisas guerreiras que guían seus pobos cara novas terras, cómics sobre deuses, etc de aquí non se coñecen autores porque os propios guerreiros eran quenes facían poesía, eran tan machotes que non tiñan que proclamra a súa virilidade menosprezando as artes.
- Poesía Europea: Aquí si que houbo caída do Imperio Romano e decadencia, debida ao cristianismo e seus fanáticos, xa non se voltou falar de carallos, conas, vicios nefandos, etc a poesía voltou a ser toda cantada na Alta Idade Media, logo voltou á escrita pero só para falar de miragres de santos, virxes que se deixan matar antes ca gozar, bispos valerosos e reis piadosos e doanantes de moitas moiiiiitas terras aos mosteiros (que para eso se mataban a escribir chorradas nos pergameos), afortunadamente algúns monxes non eran tan estritos e apenas eran monxes tal como hoxe os imaxinamos e andaban por ahí de tasca en tasca e facendo poesía a base de eructos, contando chistes verdes e tentando foder coas fillas do señor feudal local. Nesta época prodúcese o despertar de Europa e surxen as literaturas de cada idioma seguindo modelos mais ou menos así (historias de santos-historias de reis belicosos pero piadosos-poesías pra enamorar belidas damas e donicelas-historias xenealóxicas-mais historias de santos-mais literatura de amor-poesía intimistabucólicopastorildecandentista-poesía romántica-realismo-poesía de vangardas-poesía rara rara e requeterara contemporánea de verso libre que non gusta nin a seus autores). Este esquema repítese por toda a puñeteira Europa, con pequenas diferencias, así en Galicia faise unha poesía de amor ou falar mal de alguén mentres que en Castela fan poesía sobre cabaleiros, matar, batallas e rezar.
- Poesía americana (a partir do XVII): debido a que este continente foi invadido por imperios europeos, sufriron a súa impronta cultural e escribiuse igual que na "Metrrópole" ata que os iankis viran tolos debido a intoxicación masiva das fábricas e comezan a marcar o ritmo da poesía mundial e quen non os seguise pois lle mandan un pepinazo atómico ou financian unha ditadura militar e así Arxentina non lle fai a competencia.
Poesía OrientalEditar
- Poesía xaponesa: haikus e demais mexericadas sobre flores e espíritos da néboa na vaíña do tanga... ai perdón, da katanga... ai non! da katana.
- Poesía chinesa: inventada por Shou shé Dar Plocú, escrita por funcionarios imperiais para ter contento ao emperador, ésta foi copiada logo polo Xapón e Corea.
- Poesía india: falan de aventuras de seus deuses e encarnacións, pereo logo as mesturan que si chakras por aquí, maia por alí, fillos de Buda por acá e putos de Mahoma por Alá e xa a temos liada nun cóctel, iso sí teñen a poesía escrita mais vella do mundo como Atarva-veda.
- Poesía de Malí: o cenit de África independente e democrática popular!
- Poesía exipcia: só a usaron para invocar a Osiris, Satán, e a impresionar a inxenuos romanos para venderlles faraonas putas.
- Poesía árabe: gostan de falar de carallos alzados coma minaretes e longas camellatas cara a Medina mentres paran nun oasis a catar os dátiles locais.
- Poesía persa: influída polo Mazdeísmo e a corte de putas do Imperio Persa que ían de sofisticados pijos tecnócratas.
Interioridades da poesíaEditar
Se pensabas que usando o verso libre se ía lembrar de ti dentro de 5000 anos é que ou es parvo ou os medios de comunicación che lamberon o cu demasiado tempo, ahí vai unha pequena mostra sobre métrica!!
Pero cómo!? A literatura non se deixa levar polas musas a campos inenarrados onde todo vale?
Ah pailán! Mira e adeprende!!!
- Verso: sen non controlas o verso nin es poeta non es nada, trátase das liñas que compoñen o poema, según o seu número de sílabas reciben un nome distinto e logo según a súa terminación marcan o rima e o ritmo, o Verso é o todo! Asi que abandoa o verso libre, que é só para modelnos e filólogos vagonetas!
Exemplo de verso libre:
Como podes ver non ten nin rima e noin sequera mediu o número de sílabas en cada liña (verso), agora poderás ver un verso como a Deusa manda!
Ves? ambas liñas (versos, paspán!) rematan en AR e ambos versos teñen o mesmo número de sílabas. Ves como non é tan difícil Yolanda Castaño!?!?!
- Estrofa: este nome designa a varios versos xuntos, según o número deles (2,3,4,5) a estrofa recibe un nome distinto, isto unido ao tipo de verso e logo a rimas distintas seica é a causa de que os poetas de finais do X e principios do XXI non sepan poetizar e lle den ao verso libre.
E non sigo por estos lares que me calientoooooo!!!
Véxase taménEditar
